Ervaringsverslag van de NAGAOKA cartridge MP-700H – Deel I: Inlooptijd

We geven toe – we zouden niets slechts kunnen zeggen over de Nagaoka MP-700H, maar zouden we dat eigenlijk wel kunnen?

Nagaoka staat niet bepaald bekend om het constant uitbrengen van nieuwe producten. En waarom zouden de Japanners dat ook doen – het wiel opnieuw uitvinden staat niet op de agenda. Daarnaast heeft de fabrikant, die overigens verantwoordelijk is voor een groot deel van de wereldwijd gebruikte naalden, een schoon en solide assortiment goede cartridges in de prijsklasse tot 1.000 euro. De nieuwe MP-700/MP-700H gaat nu voorbij deze grens. Wat maakt de nieuwe cartridge bijzonder? Hoe gedraagt hij zich tijdens het inlopen? Wat zijn de sterke en zwakke punten? Dit is geen allesomvattende test, maar een ervaringsverslag met de MP-700 in een degelijk hifi-systeem.

Recht uit de verpakking, gemonteerd op een Technics SL-1200M7L en netjes afgesteld, vallen direct twee dingen op: ten eerste is de relatief lage naalddruk van 1,4 g voor een MI-cartridge ongebruikelijk, en ten tweede zorgt de stevige aluminium headshell met zijn extra gewicht ervoor dat we bij de Technics eerst een extra contragewicht moeten bevestigen om überhaupt te kunnen afstellen. Nadat dit is afgerond, bereiden we ons voor op het ergste, want Nagaoka-cartridges zijn pas na een zekere inloopperiode echt te genieten. Maar we maken een totaal nieuwe ervaring: de cartridge gedraagt zich eerder vriendelijk dan koppig, eerder open voor (bijna) alles wat je onder de naald legt dan sceptisch en terughoudend. Hij maakt meer de indruk van iemand die niet veroverd wil worden, maar liever kijkt hoe hij het zich hier comfortabel kan maken.

Inloopfase

Natuurlijk klinkt ook de MP-700H uit de doos vlak en weinig sprankelend, maar de eerste toon brengt al een gevoel van opwinding. Die eerste toon komt van het album A Very Lonely Solstice van Fleet Foxes – akoestische gitaar, een koor aan het begin en de heldere stem van Robin Pecknold. Dat alles in een kerk – helder en duidelijk te horen – met een lichte indruk van driedimensionaliteit, zoals gezegd, direct uit de doos. Arctic Monkeys met hun Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not is zeker niet het meest voor de hand liggende album om de kwaliteit van een cartridge te beoordelen, maar het plaatje bevat verrassende momenten die de Japanse naald moeiteloos naar boven haalt. Bijvoorbeeld wanneer de licht jazzy gitaar in Fake Tales of San Francisco van links naar rechts beweegt, of de eerste keer dat de stem van zanger Alex Turner uit de luidspreker klimt en in Riot Van zingt over het lot van een paar opstandige jongeren. De MP-700H heeft nog geen twee uur gedraaid en je kunt horen hoe hij zich neerzet – vol zelfvertrouwen. Tom Waits breidt de ruimte met Swordfishtrombones nog iets uit en brengt bassen met echt leven in de kamer.

Het audiosysteem waarmee getest wordt is relatief eenvoudig: Audionet Sam V2 geïntegreerde versterker, Technics SL-1200M7L (zoals al genoemd), Linn phonostage en tweerichtingsluidsprekers van Fischer & Fischer. De stroomvoorziening komt van een oudere Transparent PowerIsolator.

Wat zit erin?

De MP-700H dankt zijn bestaan aan een jonge ontwikkelaar die eerst de Nagaoka-cartridges van de Japanse fabrikant nauwkeurig heeft bestudeerd, voordat hij zich aan het creëren van de grootste cartridge in het Nagaoka-productportfolio waagde. Het resultaat is een cartridge die het Nagaoka-productieprincipe met enkele elementen uitbreidt. Voorop werkt een geslepen diamant met Micro-Ridge, die de fijnste details uitlicht en zorgt voor een hoog niveau van authenticiteit. De zachtere demping van de ophanging verbetert de responsiviteit – wat vaak gepaard gaat met verlies van controle. Hiervoor wordt een speciale ophangdraad gebruikt die ongecontroleerde bewegingen effectief tegenwerkt zonder de demping negatief te beïnvloeden. Deze samenwerking wordt beschermd door een behuizing met een drievoudige oppervlaktebehandeling, die statische lading vermindert en de hittebestendigheid verhoogt.

Terug naar de muziek

Ook al heeft het eigenlijk geen zin om in deze vroege fase Strawinsky’s Le Sacre du Printemps met Leonard Bernstein op de bok te draaien – we zijn nieuwsgierig. Vooral na de nu al behoorlijk briljante weergave van Tom Waits’ Rainbirds, het laatste nummer aan de tweede kant van Swordfishtrombones.

We worden niet teleurgesteld in onze verwachting om teleurgesteld te worden – maar we weten het beter. Het begin klinkt stroef, onaangenaam – nee, niet Strawinsky’s compositiekunst of het New York Philharmonic – het klinkt allemaal een beetje dof en terughoudend. Maar kort daarna schiet het lentezaadje brutaal uit de grond en dringen de diepe strijkers en de zogenaamde blazerssectie met onverwachte kracht naar voren – zonder de details te vergeten. Geen twijfel mogelijk, het grote orkest klinkt nog lang niet zo als je bij een cartridge van deze klasse zou verwachten, maar je verwacht ook geen essay over Kafka van een leerling in groep 4 (natuurlijk weten ook zij hoe ze ChatGPT moeten gebruiken) – we zitten nog steeds in de inloopfase.

Om te horen wat hij in de hogere klas kan presteren, laten we de MP-700H nog even inlopen, want nog steeds geldt: Nagaoka-cartridges hebben meer tijd nodig. Toch is de nieuwkomer in zijn ontwikkeling al na korte tijd erg vergevorderd en veelbelovend.